ఎన్నాళ్ళో వేచిన ఉదయం .....

అర్థరాత్రి 12 గంటలు...

హౌరా  మెయిల్ గంటకి అరవై మైళ్ళ వేగంతో దూసుకుపోతుంది ....

అతనికి నిద్ర పట్టలేదు... బెర్తు మీద అసహనంగా కదులుతున్నాడు  ...

ఎప్పుడెప్పుడు తెల్లవారుతుందా అని అతనికి ఆత్రంగా ఉంది ...నిద్రపట్టినా బాగుండు, త్వరగా తెల్లవారిపోద్ది అనుకుని వృధాప్రయత్నం చేసి, ఇక లాభం లేదని బెర్త్ మీద నుంచి దిగి వచ్చి, అలా కంపార్టుమెంటు కిటికీ దెగ్గర నిల్చున్నాడు ... రివ్వున వీచే గాలికి అతని క్రాఫ్ లయబద్ధంగా కదులుతుంది ... చుకు-బుకు తాళం వేస్తూ చక చక వెళ్ళే రైలు సంగీతం అతని మదిని తియ్యగా మీటుతుంది... అప్పుడు అతని హృదయం ఇలా పాడుకుంది ...

"ఎన్నాళ్ళో వేచిన ఉదయం ... ఈనాడే ఎదురవుతుంటే... ఇన్నినాళ్ళు దాచిన హృదయం ఎగిసి ఎగిసిపోతుంటే...  ఇంకా తెలవారదేమీ, ఈ చీకటి విడిపోదేమీ..." 

                                                                *****

ఉదయం

రాజమండ్రి రైల్వే స్టేషన్....

అప్పటిదాకా ప్రశాంతంగా ఉన్న వాతావరణంలో చిన్న అలజడి.. 

కోనేటిలో స్నానమాడిన ప్రకృతి కాంత, వయ్యారంగా నడుచుకుంటూ వెళ్తుంటే తుళ్ళిపడే నీటి బిందువులలా.. సన్నగా ఆకాశం నుండి చినుకులు...

సన్నగా వీచే చల్లగాలికి చెట్టు కొమ్మలు ఊగుతూ నాట్యమాడుతున్నాయి...

ఆరేళ్ళ తరువాత రాబోతున్న తమ ఆత్మీయ అతిధికి స్వాగతం చెప్పడానికి అక్కడి పంచభూతాలూ ఎదురుచూస్తున్నాయి...

ఇంతలో పెద్ద కూత పెట్టుకుంటూ ప్లాట్ ఫారం మీదకి వచ్చేస్తుంది హౌరా మెయిల్ ....

అతను బ్యాగ్ పట్టుకొని, విండో దెగ్గర నిల్చొని ... అతని హృదయానికి ఎంతో దెగ్గరైన ఆ స్టేషన్ ని అబ్బురంగా చూస్తున్నాడు ....

"రావయ్యా ... రావయ్యా ... రామసక్కని రామయ్యా ...." అంటూ గానమాలపించింది అక్కడి పిల్లగాలి ....

అతను ప్లాట్ ఫారం మీద అడుగుపెట్టగానే ... అతని తనువు పులకరించింది ...అక్కడి పంచభూతాలూ అతన్ని పలకరించినట్లపించింది.. ప్రేమగా 'ఎన్నాళ్ళయింది నిన్ను చూసి' అని కౌగలించికున్నట్లనిపించింది... ఎదో కొత్త ఉత్సాహం, ఉద్వేగం అతనిలో జవజీవాలు నింపుతున్నాయి ...

అలా ఒక్కో అడుగు చూసుకుంటూ... ఆప్యాయంగా ఆ ప్రదేశాన్ని తడుముకుంటూ నడవసాగాడు ...

స్టేషన్ బయటకి వచ్చి ఒక్కసారి అటూ ఇటూ కలయజూశాడు ... పరిచయమున్న ఊరు ... పరిచయమున్న స్టేషన్ ... పరిచయమున్న గాలి ... పరిచయమున్న స్పందన ... అతనికి ప్రతి ఒక్కటీ సుపరిచితమే .... 

పదేళ్ళ క్రితం ఇంజినీరింగ్ చదవడానికి వచ్చాడు అతను రాజమండ్రికి ... ఆరేళ్ళ క్రితం ఆ ఊరు విడిచి వెళ్లిపోయాడు అశ్రునయనాలతో ... అతనికి ఆ ఊరంటే ఎంతో మమకారం.. పుట్టి పెరిగిన ఊరికంటే ఎంతో ఇష్టం ... అలాంటి ఊరిని మరలా ఆరేళ్ళ తరువాత చూడటం... అక్కడ ఉన్న ప్రతి నిముషాన్ని ఆస్వాదించి పదిలపరచుకోవాలని తపన పడటం .. అతన్ని ఎంతో ఉద్వేగానికి గురిచేస్తుంది ....ఆ గాలిలో అదే ఆత్మీయత...ఆ మట్టిలో అదే ఆదరణ..ఆ నీటిలో అదే తియ్యదనం... అవును రాజమండ్రి, పెద్దగా ఏమీ మారలేదు అనుకున్నాడు .... అతనికి ఒక్కసారిగా అతను అప్పటి అతను కాదేమో, ఇంకా ఇంజినీరింగ్ కుర్రాడినేమో అనిపించింది.. ఆ ఊహ నిజమయితే ఎంత బాగుందో అనిపించింది .. కాలం మళ్ళీ గిర్రున వెనక్కి తిరిగిపోతే బాగుండు అనుకున్నాడు ... ఆ క్షణం అప్రయత్నంగా అతని కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి ...

అతని స్నేహితులని కలుసుకొని, మళ్ళీ ఒక ఇంజినీరింగ్ స్టూడెంట్ లా అతను సంతోషంగా గడిపాడు ఆ రోజు సాయంత్రందాకా  ..

ముందుగా .... గౌతమీ ఘాట్ దెగ్గరి ఇస్కాన్ టెంపుల్ కి వెళ్లారు :

బాగుంది కదా .... టెంపుల్ లోపల పాపం ఫోటోలు తియ్యనివ్వలేదు ఆ అబ్బాయిని ...పాపం ...

కృష్ణుడి ప్రక్కన ఆ అబ్బాయి :

ఆ తరువాత, గౌతమీ ఘాట్ దెగ్గర, గౌతమీ మహర్షి పక్కన మన హీరో :-) (పాపం గౌతమీ మహర్షి తల ఎగరగొట్టేశాడు నా ప్రాణ మిత్రుడు )

ఆ తరువాత ఆకలేసి, కోటిపల్లి బస్టాండు దెగ్గర ఓ హోటలులో ఆత్మారాముణ్ణి శాంతపరచి మరలా ఊరి మీద పడ్డారు..

ధవళేశ్వరం వెళ్లారు.. అక్కడి కొన్ని చిత్రాలు:

కాటన్  దొర పక్కన ఆ బేవార్స్ :

ఆ తరువాత ఓ ఎదవ మొహం ఏసుకొని నిల్చున్నాడు చూడండి ... ఏంట్రా ఆ ఫేస్ ఏంట్రా...

ధవళేశ్వరం బ్యారేజ్ మీద కూర్చొని ఉన్న హీరో(ఎందుకు బాబూ అంత సీరియస్, నవ్వితే రాత్నలేమీ రాలిపోవులే ....)

ధవళేశ్వరం బ్యారేజ్ (కుడోస్ టు కాటన్ దొర)

ఇక, ఆ తరువాత అక్కడ ఉన్న కాటన్ మ్యూజియంకి బైల్దేరాడు ఆ అబ్బాయి ....

మ్యూజియం మూడింటికి కానీ తెరవను అని అక్కడి గార్డు భీష్మించుకొని కూర్చుండటంతో హీరోకి ఏమీ పెరుగు పోక ( ఎప్పుడూ పాలేనా?.. ఈసారికి పెరుగు పోనిద్దాం)... ఎలాగయినా మ్యుజియం చూడాలనే సంకల్పంతో కాసేపు అక్కడే తచ్చట్లాడి, ఓ రెండు ఫోటోలు లాగి.... అవి ఏంటంటే:

నో  పార్కింగ్ దెగ్గర పార్క్ అయిన పౌర రత్నం   :

ఇదేదో భూత్ బంగళాలా భలే ఉందని ,ఒకటి లాగాడు... కెమెరాని...

ఆ తరువాత ఆ గార్డ్ కరుణించి గేట్ ఓపెన్ చెయ్యడంతో ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి మ్యూజియం లోపలికి వెళ్లాడు ... అంత సేపు వెయిట్ చేసినందుకు లోపల ఉన్నవి కొన్ని కాటన్ చిత్రాలు, బ్యారేజు కడుతున్నప్పటి ఫోటోలు మాత్రమే... అంతే నిరాశ కలిగిన మన హీరో ... "అంతేనా, ఇంకేమీ ఉండవా ఈ మ్యుజియంలో..." అని అడిగాడు అక్కడి గార్డుని.

"అంతే... నువ్వు కొన్న రెండు రూపాయల టిక్కెట్టుకి ఇంకా ఏమి కావలేంటి .... వెళ్ళండి ... అలా వెనక్కి వెళ్తే పార్క్ ఉంటుంది ...అక్కడికి వెళ్లి కాసేపు ఆడుకొండి.." అన్నాడు ...

ఆ మాటని స్పూర్తిగా తీసుకున్న మన హీరో, ఆ పార్క్ లోకి వెళ్లి, ఇలా ఉయ్యాల ఆట ఆడుకున్నాడు :

అక్కడ కాసేపు ఉయ్యాలా జంపాల ఆడుకున్నాక, ఇక బైల్దేరారు అక్కడినుంచి.

సాయంత్రం అన్నవరం పెళ్ళికి వెళ్ళాల్సి ఉండటంతో ఆ అబ్బాయి కాంప్లెక్స్ కి వచ్చి బస్ ఎక్కాడు ... ఆ కాంప్లెక్స్ చూడగానే, అతనిలో పాత జ్ఞాపకాలు ఎన్నెన్నో బయటపడ్డాయి ... ఇంజినీరింగ్ లో ఉన్నప్పుడు రోజూ కాంప్లెక్స్ వచ్చే బస్ ఎక్కేవాడు ఆ అబ్బాయి... అలా నాలుగు సంవత్సరాల అనుబంధం ఉంది ఆ కాంప్లెక్స్ తో ఆ అబ్బాయికి... ప్రాణ స్నేహితుడిని కలిసిన ఫీలింగ్ కలిగింది ఆ కాంప్లెక్స్ ని చూసేసరికి ఆ అబ్బాయికి ....

బస్ ఎక్కి అన్నవరం బైల్దేరుతుండగా .... అతను నాలుగు సంవత్సరాలు చదివిన కాలేజీ కనిపించింది ... అదే గోదావరి ఇంజినీరింగ్ కాలేజ్ ... వెంటనే ఓ క్లిక్కు క్లిక్కాడు ఇలా ...

ఆ తర్వాత అన్నవరం వెళ్లేసరికి, రాత్రి ఎనిమిది అయ్యింది ....

ఆ రాత్రి పూట లైటింగులో అన్నవరం దేవస్థానం ఇలా ఉంది :

ఇక ఆ తర్వాత అక్కడ కజిన్ మ్యారేజీ చూసుకొని, మళ్ళీ అరవ దేశానికి తిరిగి వచ్చాడు .... ఇంతకీ ఆ అబ్బాయి ఎవరంటారు??... ఆ ఎవరో గొంకిస్కా గొట్టం మనకెందుకు అంటారా.. అట్లాగే కానివ్వండి

Note: All the photos are captured with my N96. :-). Thanks to my cutie phone :-)